Wat doe je als je 36 bent en single, alleen woont op een appartement in een middelgrote Vlaamse stad, je net vettige pad thai van de afhaaltent om de hoek hebt geïnhaleerd, op een druilerige avond in september? Scrollen, natuurlijk, scrollen. Scrollen door je feeds; de reels, de stories en de posts, de for-youpages. Geen geswipe, nee, niet meer, toch minstens een paar weken niet, of toch een week niet.
Scrollen dus, scrollen op het kleine scherm in je hand en scrollen op het grote scherm op je schoot. Recepten voor vegan casseroles, home work-outs, weight loss tips, adresjes voor burgers in London, make-up tutorials, tradwives, crypto bros, dubai chocolade. Alles passeert de revue. Honderden werelden die nauwelijks de jouwe raken.
Je klikt op advertenties voor menstruatie-ondergoed, voor online therapie, voor een chalet in de Ardennen, een walking pad, hormone-balancing supplementen, anti-constipatiesnoepjes - all-natural, organic, gluten free, high protein, low cal. Tegelijkertijd speelt je Spotify-premium The Tortured Poets Department van Taylor Swift on repeat. Als Fortnight of Down Bad speelt, zing je mee.
Nu ben je nog steeds een millenial en dat betekent dat je attention span nog net robuust genoeg is voor Youtube. Je opent een nieuw tabblad op je laptop en scrolt door je homepagina:
Yoga with Adriene – Day 3 of 30 day morning yoga challenge – hips and legs. Nu yoga? Hell no!
ASMR Reiki – awaken your third eye. Die kan straks, bij het slapengaan.
Chicken shop date with Sabrina Carpenter. Heb je al gezien.
Een nieuwe video van een kanaal waarop je geabonneerd bent, gehost door een vrouw die kleren naait alsof ze in de 19e eeuw leeft: How did they pee in those dresses? A history of underwear. Exact wat je nu nodig hebt, maar eerst nog even verder scrollen, misschien komt er iets interessanters voorbij.
Een paar dagen geleden had je de cruciale fout gemaakt om op een aanbevolen video van Jordan Peterson te klikken. En, toegegeven, daarna op nog ééntje. Het youtube-algoritme was daar gretig op ingegaan en nu doken er filmpjes op als
The REAL reason women are cruel to men
The #1 Reason You should Never Trust a Female
Men can’t control crazy women
De thumbnails tonen mannen in pak met zonnebril, mannen in een podcaststudio, mannen in een auto. Lelijke mannen, knappe mannen, stevige venten, ielere exemplaren.
Snel scroll je terug naar boven, naar how did they pee in those dresses. Heel die manosphere is too damn depressing. Dan blijft je oog plots haken aan een man met een rode truckerspet, in een video getiteld why you should require obedience from your woman. En het is Simon. De man in de video is Simon, je ex. Zonder het echt door te hebben klik je op het filmpje en Simon begint tegen je te praten. Het is jaren geleden dat je die stem hoorde en je krijgt er nog steeds kippenvel van. De laatste keer dat je hem in een filmpje zag was een paar maanden voor hij het uitmaakte, nu ondertussen – hoe lang? Nu ondertussen negen jaar geleden. Een filmpje dat hij doorstuurde via WhatsApp, hij die op zijn gitaar speelde en I need my girl zong van The National, jouw – jullie – lievelingsband die tijd. Hij stuurde dat filmpje toen in afwachting van jouw bezoek naar Florida, waar hij toen doctoreerde. Terwijl je vliegtuig aan het landen was schreef je in je dagboek "wordt dit binnenkort mijn nieuwe thuis?" Hij vond het alleszins geweldig daar. De zon, het klimaat. Elk weekend surfen. Zou hij nog steeds in Florida wonen? Hij paste er alleszins beter dan in België, hij leek er meer thuis te zijn, was er meer easygoing en in een flowstate. In België kon hij zo negatief - nee, zo broos worden, alsof de Vlaamse klei zijn levensvreugde binnentrok.
Simon? Simon op youtube. Simon nog steeds met zo’n belachelijke truckerspet, net een maat te groot voor hem. Je herinnert het je nog levendig toen hij die begon te dragen. What a Chad, noemde je hem en dat vond hij vreselijk.
Ondertussen: Why you should require obedience from your woman. Wat zegt Simon nu allemaal?
Men are natural leaders. Therefore it is natural for men to lead their women and for women to obey their man.
Hij doet het nog altijd, als hij iets aan het uitleggen is: zijn duim op zijn middelvinger knijpen en met zijn hand de cadans van zijn argument volgen. So serious. Maar die rabiate onzin gelooft Simon toch niet, toch nooit. Simon was een weldenkende man die zichzelf feminist noemde. Maar dat zijn soms de gevaarlijkste.
Simon en jij die onder zijn dakraam liggen, naakt in bed. Een luie sensuele namiddag in mei waar hij je voorleest uit Audre Lorde, uses of the erotic, terwijl hij cirkels rond je navelt trekt. Jij die zijn hoofd masseert, dat vond hij altijd heerlijk.
It takes a strong man to lead and it takes a strong woman to obey. It means they both must overcome our dominant cultural narrative.
Nu heb je je handen rond het scherm van je laptop geklemd en je kijkt hem in zijn ogen. Zijn ogen kijken recht in de camera, hij kijkt je recht aan met die ogen die nog steeds twijfelen tussen groen en blauw. En hij is dichtbij, hij is weer zo dichtbij nu, Simon. Simon. Waar is hij? Je kan hem niet terugvinden hier.
Zodra je je tranen voelt prikken adem je ze agressief voorbij. Je klikt Simon's filmpje weg en zet how did they pee in those dresses op. Terwijl het speelt, ga je verder met een match-3 spelletje op je gsm. Dit level heb je al minstens tien keer gespeeld, maar het lukt maar niet. Na nog drie extra pogingen geef je het op en leg je je gsm weg. De youtubester legt iets uit over het verschil tussen linnen en katoen, maar je hebt het eerste stuk van de uitleg gemist. Zou Simon al lang aan het youtuben zijn?
Je gaat terug naar het filmpje en klikt op zijn profiel. Hier noemt hij zich RedPillSimon. Je scrollt wat verder en ziet dat zijn oudste filmpje - Why (most) women are untrustworthy - van ongeveer 4 jaar geleden dateert. Hij is traag begonnen, maar de afgelopen zes maanden post hij zo'n twee keer per week iets nieuws.
How to turn a feminist - they're great in bed
Why introverted women make better partners
Why negging doesn't work: praising women into compliance
Taking the lead - what to do with feisty females
On housework: how to make your partner think it was her own idea to do all of the housework and keep it that way
How to redpill the women in your family
Let me take care of you - showing emotion to secure your woman's subsurvience
Kotsneigingen. Weet Linda hiervan? Ze zou door de grond gaan als ze haar zoon zo zou horen.
Hij is wel populair. 63000 abonnees, da's niet niks. Het filmpje over huiswerk is zelfs meer dan 100.000 keer bekeken. Is Simon dan een influencer?
En hij ziet er ook goed uit. Simon is altijd een onmiskenbaar knappe vent geweest. De jaren zijn lief voor hem geweest. Zijn baard is nog steeds vol, met hier en daar een wit haar in de zee van zwart. Zijn lange haren en man-bun hebben plaatsgemaakt voor een korter kapsel en zo ziet hij er wel minder wild uit. Hij lijkt wat steviger, maar dat staat hem net. Meer gravitas, zo. Nog meer man, minder jongen. Zou hij je nog aantrekkelijk vinden, als jullie elkaar opnieuw tegenkwamen? Je lijf en ook je gezicht zijn wel merkbaar veranderd in die 9 jaar.
Ja, als vrouw daalt je marktwaarde dan onvermijdelijk, hé! Je lacht smakelijk met jezelf. Zou je dat zelfs 9 jaar geleden geloofd hebben? Misschien toen wel, al zou je het natuurlijk nooit - oh huiver - in die woorden gegoten hebben. Maar in die 9 jaar liggen zo veel vrouwenweekends en -festivals waarin elk putje, rolletje, hoek, bultje, richeltje, heuvel, litteken, ronding, lijn gevierd en aanbeden werd dat je jezelf echt kon vieren om het in het gangbare jargon uit te drukken. Warts and all.
Simon zoals hij nu is zou daar waarschijnlijk wat over te zeggen hebben, maar de Simon die jij kende zou dat fantastisch vinden. Zou je nog meer aanbidden dan hij toen al deed. Hoe hij zijn handen op je buik legde en die kuste. Hoe hij in je ogen keek als hij...
Je klikt youtube weg en gaat naar Netflix. Iets luchtigs. Of nee, horror. Je besluit The haunting of Hill House te herbekijken. Ondertussen neem je opnieuw je telefoon en nu speel je het level wel van de eerste keer uit.
De volgende ochtend word je wakker voor je wekker. Dat is een goed teken. Zittend op je yogamat in je slaapkamer open je youtube op je gsm. Uurgh, daar is Simon weer. Je klikt snel door naar een filmpje van Yoga with Adriene: 30 minute morning yoga - minimal cues. Adriene draagt een vuurrode legging en een bijhorend topje met vlindermouwtjes. Die wil je nu ook, ze maken haar super elegant. Je maakt een mental note om het straks door google lens te halen. Maar eerst yoga. Let's get fucking energised. Beginnen met cat-cow. Daarna down dog. Dan drie sun salutations na elkaar. Deze kan je in je slaap. Focus on your breathing. 4 jaar geleden is hij dus met dat kanaal begonnen. Dan kan zijn radicalisering toch niet aan jou liggen? Toen waren jullie al meer dan 5 jaar uit elkaar. Warrior one. Wat is er in die 5 jaar dan gebeurd? Of zat het altijd al in hem, maar had je het gemist? Had je het gemist? Revolved Triangle. Hij wilde altijd naar de States verhuizen en in jullie relatie was dat altijd de onderstroom: dat er verhuisd zou worden. Jij was onzeker genoeg om je te laten meedeinen op het leven van iemand anders. Ragdoll forward fold. Hij was een vage vriend van Lisse, je huisgenoot toen, en dus leerde je Simon kennen tijdens Lisse's verjaardagsfeestje op jullie appartement. Timo, Lisse's broer, was je aan het uitleggen welke impact Brexit zou hebben op het Britse platteland. Plank. Dat jij politicologe was met een specialisatie in het Verenigd Koninkrijk en hij een gitarist die zich voorlopig op zijn solocarrière aan het focussen was vond Timo niet zo relevant voor zijn toespraak. Mansplainen was toen nog geen woord. Cobra. Fucking Timo. En daar was Simon, die je zacht aan je elleboog nam en je wegtrok met heyyyy party emergency - Lisse vroeg zich af waar jij de cocktailprikkers... Ik ben Simon, by the way. Alle cocktailprikkers waren exact waar ze hoorden te zijn. Maar de rest van de avond leerden jullie elkaar kennen. Je sprak met hem over boeken, film, en theater en zijn voorkeuren en meningen waren oprecht, geen aangenomen pose over wat doorging voor edgy dat jaar. Hij las Ursula le Guin en Toni Morrison en hij geraakte niet thuis die nacht. Downward Dog. Die Simon, jouw Simon, maakte nu dus filmpjes over hoe je vrouwen kon manipuleren tot vrijwillige dwangarbeid.
Na down dog ga je plat op je buik liggen op je matje en begin je te scrollen. Eigenlijk ben je gewoon aan het wachten tot Simon iets nieuws post, en je weet het. Trut. Onhandig gedrag, zou je psycho dit noemen. Niet helpende gewoonten. Als je kijkt naar zijn profiel gaat hij vandaag of morgen een nieuw filmpje uploaden. Je kan je ook gewoon op zijn kanaal abonneren. Maar dan herkent hij je toch? Kijk je nog naar elk profiel als je zoveel abonnees hebt? Maar het risico wil je niet nemen. Hij mag het echt niet weten. Destijds had je hem onmiddellijk geblokkeerd op alle socials.
Je maakt een nieuw e-mailadres en gebruikt dat om een nieuwe youtube account te maken en daarmee abonneer je je op Simon's kanaal. Je weet niet of je je nu rustiger of schichtiger bent. Na je ochtendkoffie ga je aan je keukentafel zitten met je laptop en begin je aan je werkdag. Sinds corona werk completely remote - heaven.
Net na je lunch krijg je een berichtje van Tessa: sorry babe, vanavond gaan eten gaat toch niet lukken - ik heb mijn deadline onderschat. Volgende week samen koken?
Oh succes, you've got this! NIet erg hoor. Ja, graag samen koken. Laat maar weten wat kan. antwoord je. Je had toch al niet zo veel zin in een Tessa vanavond. Zo luid. En ook wat oppervlakkig. Altijd bezig over lingeriemerken en reformer pilates, of all things.
Met je laatste meeting van de dag achter de rug wandel je naar de supermarkt aan de rand van de ring. De vertelstem van je audioboek wordt onderbroken door de ringtone die je aan je mama hebt toegewezen. Uurgh niet nu, waarschijnlijk gaat ze toch enkel maar willen bespreken wat ze moet maken op het volgende familiefeest. In de winkel kies je het verspakket Tikka Masala, een schaaltje kippenreepjes en een pot verse koriander. En een reep bruine chocolade met knettersnoep. En een fles rood. Bio. Chileens. Whatever. Terwijl je aan de self-scan staat plingt je gsm en je kijkt onmiddellijk. Simon heeft een nieuw filmpje geüpload. Het lampje aan je self-scan flikkert rood: een medewerker komt je helpen.
Beating women at their own game. De rode truckerspet. De achtergrond lijkt anders dan anders, geen witte muur. Zit hij buiten? Hij zit buiten, het is erg zonnig.
Hallo, sorry, controle! De winkelmedewerker, in een slecht zittende polo met de schreeuwerige kleuren van de winkelketen, staat naast je. Je haalt de pot koriander, de chocoladereep, het schaaltje kippenreepjes, het verspakket en de fles wijn uit je rugzak. Hij begint je items opnieuw te scannen. Bliep - de chocoladereep, Bliep – de kippenreepjes. Hij stopt ze terug in jouw rugzak. Je schreeuwt het haast: oh maar ik stop het zelf wel weg hoor!
Bliep – de wijn. Hij bulldozert vrolijk verder: oh geen probleem hoor, ik doe het wel even voor je!
Bliep – het verspakket. Je deinst terug. Met zijn hand en zijn arm reikt hij helemaal in je rugzak en duwt het verspakket op de wijn en de kip. Dit niveau van intimiteit ben je niet gewoon en het beklemt je. Bliep – de koriander.
Zo, alles in orde, fijne dag verder.
Verstild en verbouwereerd haal je je bankkaart langs de betaalterminal. Je streelt je rugzak voor je die zachtjes dichtgespt. Het is drukker nu, op straat. Schooljeugd op steps en fietsen scheuren langs je heen. Ze schreeuwen naar elkaar. Er is teveel aan overweldigende menselijkheid om nu, al wandelend, naar Simon's filmpje te kijken. De spits is in full swing en dat reflecteert het audiolandschap ook: toeterende auto's, bruuske remmen, brommende motoren. Ergens verder weg een sirene. Onheil. Weg hier. Beating women at their own game. Hadden jullie een spel gespeeld, dan? Welk spel? En als jullie gespeeld hadden, had hij toch gewonnen? Was dat niet de ultimate flex, volgens zijn logica: je lief keihard en koud dumpen? Fuck al dat I need my girl. Je pas versnelt.
Thuis op je appartement gooi je je rugzak in de zetel en ga je ernaast zitten. Laptop op schoot. Binnen de tien seconden zie je Simon. Full screen.
So, for today's video I'm trying something a little different.
Oh god, wat nu. Zelfinzicht? Rationele gedachtengang? Veelbelovend was zijn titel niet maar - dat moest je hem nageven - creatief is hij wel, Simon.
I've noticed a small but not insignificant uptick of females watching and subscribing to my channel.
Oh fuck, oh fuck, maar dit moest toch toeval zijn? Hij zou toch niet doorhebben dat jij... ? Je had niet je eigen profiel gebruikt om je te subscriben. Maar je nieuwe username had je wel vol broodkruimels gestopt: Ada_Terrible_Love - twee verwijzingen naar The National. Dat had je niet kunnen laten.
This has made me curious, to say the least. So to all of the females out there watching: let's play. I'll be talking about how to play the dating game as a man, to even the playing field for all my brothers out there. To all the ladies who dare: show me how you would try to defeat me, if you think you could. Meet me in the comments. To all my fellow men: watch the masterclass unfold.
Je briest. There is so much to unpack here. For all my brothers out there? Child, please. Slimme strategie om engagement te driven, dat wel. Try to defeat me? Watch the masterclass? Je hebt je handen opgeheven naar het scherm en ze trillen. Walgelijk. Je laptop zet je op je salontafel, om fysiek afstand te creëeren tussen jou en Simon, maar het filmpje zet je niet af. Je reflexen grijpen naar je telefoon in je broekzak en zodra je je whatsapp gecheckt hebt - geen nieuwe berichten - tik je Spotify open en zet je je jazzy playlist op. Tijd om te koken. Je telefoon leg je op het aanrecht van je keuken, en zet het geluid net iets hoger. Zo overstemt de muziek de stem van Simon nét, maar je kan hem nog altijd horen praten. Dankzij het open floor plan van je appartement kan je hem ook nog steeds zien.
In je rugzak hebben de kip en de chocolade het zwaar te verduren gehad. Een beetje kippenvocht is uit het schaaltje gelekt, gelukkig enkel op het wijnetiket dat nu slijmerig geworden is. Met een plop trek je de kurk uit de fles en je neemt een eerste slok voor je jezelf een genereus glas inschenkt. Het lied dat je wilt horen, de reden waarom je de playlist koos, laat op zich wachten. Dus je scrollt en tikt het aan. Love is a losing game van Amy Winehouse. Je tikt Spotify weg, opent Deliveroo en bestelt een falafel bowl. Je tipt je bezorger een euro, doe je altijd. Over vijftien minuten is hij hier. Als het volgende nummer in je playlist begint te spelen, tik je terug en luister je nog eens naar Love is a losing game. Ondertussen steek je het verspakket en de kip in je frigo. Je haalt er een beschimmeld pak bloemkoolrijst uit en kiepert het in zijn totaliteit in je vuilbak. Nog een keer tik je terug naar Love is a losing game, je zet het nu op repeat.
Though i battle blind/love is a fate resigned/memories mar my mind
love is a fate resigned/over futile odds/and laughed at by the gods
and now, the final frame,/love is a losing game
Vanuit je keuken drink je je wijn, eet je je chocolade, luister je naar Amy en kijk je naar Simon. Het tumult en de walging van daarnet maken plaats voor iets kalmers, iets kleverigers in je ledematen. Meet me in the comments.
Je deurbel klinkt en pas na de derde keer besef je dat je in actie moet komen. Je buzzt de deur los en ziet vanaf de deurcamera dat de bezorger je bestelling beneden in de hal van je gebouw zet. Exact zoals beschreven in je standaardinstructie bij Deliveroo, Uber Eats en alle andere maaltijdbezorgingsapps.
De falafelbowl smaakt en je hebt hem op in minder dan vijf minuten, je bent nog aan het zoeken naar iets om te kijken. Uiteindelijk kijk je verder naar The Haunting of Hill House. De fles wijn drink je niet leeg, er zit zeker nog een vol glaasje in wanneer je naar bed gaat. Een paar uur later val je in slaap met ASMR Reiki – awaken your third eye.
De volgende dagen post Simon geen nieuw filmpje. Je kan je niet zo goed concentreren op je werk, dus je neemt wat overuren op. Met elke dag drie uurtjes werken blijf je voorlopig on top of things. Uit je opbergkast haal je je schildersezel tevoorschijn en een gloednieuw canvas, die je installeert voor je slaapkamerraam. Daar heb je het beste zicht, op het park. Ook je verf en kwasten leg je al klaar.
Je herbekijkt een aantal keer de instructiefilmpjes voor ashtanga yoga die je kocht van je yoga juf. De lessen gaan door in haar studio op een kwartiertje van je appartement, maar dit is zoveel efficiënter. Op je gsm volg je de yogajuf en je laptop gebruik je om verder te kijken naar The Haunting.
Je bestelt nog een keer een falafel bowl. Wanneer de middag erop je yoghurt op is, ga je overstag: waarom zou je naar de winkel trekken als je bij hen gewoon ook alles snel kan bestellen? Je stelt een mandje samen met yoghurt, fruit, en nog wat dingetjes. Ook een fles rood, een fles wit, een fles rosé en een fles cava. Altijd handig om in huis te hebben voor bezoek en zo kom je aan het minimumbedrag voor gratis thuislevering. Oh en een sixpack bier.
Tessa stuurt om te vragen of je overmorgen samen wilt koken. Voorlopig antwoord je nog niet.
Je herbekijkt Simons filmpje minstens één keer per dag. Meet me in the comments. Ok, dan. Challenge accepted. De eerste keer spendeer je een vol uur aan een tekst die elk van zijn technieken pareert. Je creëert er een worddocument voor zodat je niet per ongeluk post voor het klaar is. Maar je delete het hele pleidooi. Dan probeer je iets korters, iets humoristisch, waarin je toespeelt op zijn eenzaamheid en subtiel hengelt naar zijn relationship status. Dit gebeurt niet toevallig aan het einde van je fles rosé. Met wie ben je nu aan het spelen? Wat ben je nu eigenlijk aan het doen. Je zucht diep, delete opnieuw alles, lacht met jezelf. Je hebt wat afleiding nodig. Even iets anders.
Een bad. Zuivering door water. Zuivering door... Heb je er nog? Je trekt het laatje van je nachtkastje open, rommelt achterin naar een doosje met psychedelisch patroon. Yes, er zitten nog twee mdma-blotjes in en drie voorgerolde joints. Beetje droog weliswaar, maar hey.
Je kleedt je helemaal uit, legt je legging, t-shirt en ondergoed bij de hoop was in de hoek en je hult je in de zijden kamerjas die je liet maken op reis in Thailand. Je neemt een joint, asbak en aansteker en trekt naar de badkamer, waar je je bad al laat lopen. Gloeiend heet. Op Spotify tik je je playlist met beroemde aria's aan. Wagner. Tristan en Isolde. Drama, drama, dat is wat je nodig hebt. Je gaat groots en meeslepend leven. Je badkamer loopt vol stoom. Met je openhangende kamerjas zwier je door je living. De ramen gaan open, de rookmelder gaat af. Simon blijft doortetteren want je hebt zijn filmpje nooit afgezet, but who cares, dude.
Even blijf je staan aan de badkamerdeur.
Nu weet je het. Wat het moet worden. Je typt: But I won’t follow you/into the rabbit hole/I said I would but then I saw your shivered bones/They didn’t want me to. Een stukje uit Terrible Love van The National. Je denkt dat je weet wat je ermee wilt zeggen. Of toch, voor een deel, misschien niet helemaal. Maar wat wil je ermee bereiken? Wil je daarbij stilstaan? Je doet alsof je twijfelt, ook al zit je hier zonder toeschouwers. Drama. Ook voor onszelf moeten we toneel opvoeren. Je klikt. Gepost.
In het hete water kleurt je huid felrood. De aria die nu speelt ken je niet, maar hij is opzwepend. Je rookt en verdoezelt jezelf. Aan Simon denk je niet meer, zoals je ook niet aan roze olifanten denkt. Niet. Denkt Niet. Je buigt je gedachten naar het lege canvas in je slaapkamer en wat je ermee wilt doen. Je buigt je gedachten naar rennen door de jungle in de regen, naar ontbijt in de bergen, naar dansen op gras omgeven door zwetende lijven begeleid door drums, naar aanraking, naar hard en zacht en teder en warm en perongelukkige ellebogen en danspartners die jou kiezen en die jij kiest en je buigt je gedachten naar you don’t need a weather man to know which way the wind blows.
Kathleen Geerkens