Vandaag.
Ze weet dat de foto hier nog ergens moet liggen. Diep weggestopt in een lade, maar ze is er nog. De eerst weken na die fatale dag heeft ze altijd op het dressoir in de living gestaan. Daarna wilde ze haar niet echt weggooien, maar ze wilde er evenmin nog naar kijken. Tot vandaag. Haar handen gaan door de oude linnen zakdoeken, en vinden uiteindelijk het zwarte, houten kader.
Ze kijkt naar de drie mannen op de voorgrond, elk gehuld in een identieke zwarte smoking, wit hemd en wijnrode cummerband en zwarte lakschoenen. In het knoopsgat van hun linker revers prijkt een donkerrode anjer. Hans staat in het midden. Hij kijkt trots en heeft zijn armen rond Ben en Aaron, zijn twee zonen, geslagen. Ze glimlacht als ze naar de man links van Hans kijkt. Ben heeft zijn korte blonde haar netjes in de plooi liggen en hij glimlacht breed in de lens. Ze denkt terug aan zijn huwelijksaanzoek. Hij heeft het twee keer moeten vragen, de eerste keer dacht ze dat hij een grapje maakte. Hij vroeg haar tijdens de afwas.
‘Als je het echt meent, dan vraag je me op een fatsoenlijke manier,’ had ze gelachen. Enkele weken later had hij haar meegenomen naar een gerenommeerd restaurant, en was hij vlak voor het dessert op één knie gaan zitten. Alle klanten hadden gejuicht toen ze ja zei. Ze voelt zich nog warm worden vanbinnen als ze daaraan terugdenkt.
Rechts van Hans staat Aaron. Hij kijkt ernstig naar een punt in de verte. Zijn lange wilde krullen dansen alle richtingen uit. Hij was haar eerste liefde. Aaron was stoer en liet zich geen regels opleggen. Hij was ook wispelturig en ze kon hem nooit volledig vertrouwen. Hij was nogal gevoelig voor vrouwelijk schoon. Uiteindelijk zagen de toekomst allebei anders, dus zijn ze als vrienden uit elkaar gegaan. Hij had haar aan Ben voorgesteld en ze wist direct wat ze wou.
Ze zucht. Toen was alles nog zoals het moest zijn. Alhoewel. Als ze eerlijk is, wist ze maar al te goed dat het maar een kwestie van tijd zou zijn voor er problemen van zouden komen. Ze had alleen nooit verwacht dat het op die dag zou gebeuren, en dat de gevolgen zo desastreus zouden zijn.
Zes maanden geleden.
Ze heeft zich juist opgemaakt. Haar trouwjurk hangt klaar. Er wordt op de deur geklopt.
‘Naomi, ik ben het. Mag ik binnenkomen?’ Haastig gooit ze een deken over haar jurk. Het brengt ongeluk als de bruidegom je jurk ziet voor de plechtigheid.
‘Kom maar binnen,’ lacht ze.
Ben ziet er geweldig uit in zijn smoking. Die rode cummerband was haar idee. Het staat chique, vindt ze. Ze is trots op het feit dat ze straks zijn vrouw genoemd wordt. Ben gaat het maken in het leven, daar is ze van overtuigd. En hij zal er voor zorgen dat het haar aan niets zal ontbreken. Want ze houdt van mooie dingen. Van dure dingen. Ze gaat graag naar galafeesten waar ze zich kan mengen onder de elite en de beroemdheden, en ze voelt steevast bewonderende blikken als ze een pub of restaurant binnenkomt. Daarom zullen er vanavond ook verschillende mensen uit de beau monde zijn onder de talrijke gasten op het avondfeest. Ze zullen gerechten geserveerd krijgen die een chef met drie michelinsterren speciaal voor hun huwelijk heeft gecreëerd.
Ben gaat het bedrijf in vastgoed van zijn vader overnemen. Het is het beste immobiliën kantoor in de wijde omtrek voor de gegoede burger. Geen rijhuisjes of bungalows voor Immo Hans, neen. Voor een verkoopprijs van minder dan 1 miljoen beginnen ze er niet eens aan.
‘Ik kom je nog iets nieuws geven’. Hij opent een klein doosje waarin een prachtig kettinkje ligt met een subtiel diamantje. ‘Alsjeblieft, nu kan er niks fout gaan,’ glimlacht hij.
Ze heeft al een blauwe zakdoek en een oude tiara, die nog van haar schoonmoeder is geweest. En van haar eerste bruidsmeisje leent ze een armbandje. ‘Something old, something borrowed, something blue en nu dus ook something new. Dat wilde je toch graag? Mag ik?’ vraagt Ben en hij hangt haar het kettinkje om. Verrukt kijkt ze in de spiegel.
‘Het is prachtig schat, dankjewel, maar nu moet je vertrekken. Anders kom ik nog te laat op mijn eigen bruiloft.’
‘Ik zie je bij het altaar, liefste, ik ben degene die vooraan schaapachtig staat te grijnzen.’
‘ Gekkerd.’ Ze geeft hem een snelle kus en sluit de deur achter hem.
Gisteren heeft ze nog maar eens ruzie gemaakt met Aaron. Die vindt het maar niks dat ze trouwt met “die saaie kloot” zoals hij hem noemt. Ben is inderdaad niet de meest spontane man, zelf een tikkeltje voorspelbaar, maar dat is toch niet slecht? Ze denkt dat ze bij Ben eindelijk rust kan vinden. En een luxe luilekker leven, wat wil je nog meer?
Enkele minuten later is ze klaar. Haar jurk zit als gegoten. Je zou niet zeggen dat ze …..
Een klopje op de deur doet haar opschrikken.
‘Momentje.’ zegt ze, maar de deur wordt woest opengegooid. Ze schrikt even als ze Aaron ziet staan, helemaal buiten zinnen. Zijn haar zit in de war en zijn hemd hangt open. Hij heeft een fles wodka in zijn handen die al half leeg is. Aaron had beloofd om te zwijgen, en hij zou zich gedragen, maar dat was voordat hij de fles wodka half leeggedronken had.
‘Stop ermee,’ roept hij, ‘je kan nog terug, je hebt nog geen ja gezegd.’
Naomi zucht. ‘Aaron, ik heb je al een paar keer gezegd dat het over is tussen ons. Ik ga met je broer trouwen, ik hou van hem. Wat wij hadden, kon je moeilijk een stabiele relatie noemen. Friends with benefits, dat heb je me zelf dikwijls genoeg gezegd. Jij wilt je niet settelen. Jij wilt je vrijheid. Maar ik heb zekerheid nodig. Dat weet je. Ik wil me niet elke avond moeten afvragen waar mijn man nu weer uithangt. Trouwens. Daarstraks, toen we de foto’s namen, was er toch een vriendin bij je? Waar is zij nu?’ Ze hoopt hem te kalmeren. Waar komt deze uitbarsting vandaan? Hij heeft haar duidelijk gemaakt dat hij de verantwoordelijkheid niet wilt opnemen. Trouwens, het kind is meer dan waarschijnlijk van Ben. Waarom is Aaron er plots zo zeker van dat het van hem is? Ze kan niet wachten om Ben straks, na het feest, te vertellen dat hij papa wordt. Dat is haar huwelijkscadeau voor hem.
‘Die bitch kon er weer niet tegen dat ik een slok nodig heb om mijn zenuwen te kalmeren. Ze zei dat ik moet kiezen tussen haar en de fles. Wel, ik heb gekozen.’ zegt hij, wuivend met de wodka.
‘Komaan, verman je. Drink wat water en kam je haren. Je kan zo niet onder de mensen komen,’ probeert ze.
Aaron gaat zitten en houdt zijn hoofd in zijn handen. Ze gaat naast hem zitten.
‘Weeral een teef die het afstapt,’ snuift hij. ‘En jij wil me ook niet meer. Al twee maanden lang hoop ik dat je van gedacht verandert, maar je meent het met Ben, dat is nu wel duidelijk. Waarom heb je me dan aan het lijntje gehouden? ’
‘Maar dat heb ik toch niet gedaan? Ik had te veel gedronken en ik heb me laten meeslepen door het moment. Dat heb ik je al gezegd. Het was een euh, afscheidswip, zullen we maar zeggen.’
Aaron staat op, wrijft over zijn ogen en draait zich nog even om voor de deur.
‘Je gaat nog spijt krijgen van je keuze, Naomi,’ zegt hij voor hij de deur achter zich dichtgooit.
‘Doe alsjeblieft geen domme dingen,’ roept ze hem na.
Ze blijft zitten en gelooft diep vanbinnen dat het zo’n vaart niet zal lopen. Blaffende honden bijten niet, en het is niet de eerste keer dat Aaron in een dronken bui tegen haar uitvalt sinds ze hem verliet en definitief voor Ben koos. Het zal de laatste keer ook niet zijn, denkt ze vermoeid.
Ze moet nu dringend naar het kapelletje voor de plechtigheid. Wanneer ze door de kille gang van het oude kasteel loopt, komt haar schoonvader haar tegemoet.
‘Weet jij waar Ben is?’ vraagt hij bezorgd. ’ Ik kan hem nergens vinden en de priester staat te wachten. Het is de hoogste tijd.’
‘Ik weet het niet. Hij is juist nog even bij me geweest, maar ik zei dat ik me moest klaarmaken en dat we elkaar bij het altaar zien. Misschien weet Aaron waar hij is ?’
‘Die is ook nergens te zien. Zo dadelijk mist Ben zijn eigen bruiloft nog. Maar nu ik je toch tref, wil je nog even zeggen hoe blij ik ben dat jij met onze jongste trouwt. Ik kon me geen betere schoondochter wensen. Jij en Ben zijn een topteam. Het zal het bedrijf goed doen dat er een frisse wind door kan waaien met jullie aan het hoofd. Want achter elke succesvolle man hoort een sterke vrouw te staan die hem bijstaat, en dat heeft Ben in jou gevonden. Ik kan met een gerust hart aan mijn pensioen beginnen. Dat zou helemaal niet het geval geweest zijn als ik me op Aaron moest verlaten. Die gaat en staat waar de wind hem brengt, maar dat zal soort leven zal ook wel zijn charmes hebben. En nu even verder zoeken naar die twee zonen van mij.’ Hij knipoogt en loopt verder.
Naomi wordt nu wel echt zenuwachtig. Ben is niet in de kapel? Aaron zal toch geen domme dingen gedaan of gezegd hebben? Ze haast zich verder door de gang.
Vandaag.
Ze kan het soms nog altijd niet geloven. Terwijl ze zich afvroegen waar de broers konden zijn, kreeg haar schoonmoeder een telefoontje van de politie. Die belde met de telefoon van Ben. Ze begrijpt nog steeds niet waarom Ben bij Aaron in de auto gekropen was, en waar ze naar toe wilden rijden.
Heeft Aaron Ben verteld over hun relatie, en het slippertje dat ze twee maanden geleden begingen? Dat zal ze zich altijd blijven afvragen. Het enige wat de agent kon vertellen, was dat Aaron de controle over het stuur verloren had, en ze aan een veel te hoge snelheid tegen een boom gereden zijn. In het wrak werd een lege wodkafles gevonden. Aaron was op slag dood, maar Ben werd nog gereanimeerd en naar het ziekenhuis gevoerd. Ze heeft de hele nacht aan zijn bed zitten waken, maar in de ochtend is hij overleden aan interne verwondingen.
Ze bekijkt de foto terwijl ze met haar rechterhand zacht over haar buik wrijft. Het kind is van Ben. Dat voelt ze. Mijn zoon zal niets tekort komen, denkt ze bij zichzelf. Ze zet de foto terug op het dressoir. Na het ongeluk hebben de ouders van haar aanstaande zich over haar en haar ongeboren kind ontfermd. Alhoewel het huwelijk niet doorgegaan is en ze dus niet officieel hun schoondochter is, stond haar schoonmoeder erop dat ze opgenomen werd in hun familie als een echte dochter, de enige link die ze nog met haar zonen heeft. Hans heeft haar een hoge functie in het bedrijf gegeven, die zal ze terug opnemen zodra het moederschapsverlof afgelopen is. Haar schoonmoeder kan niet wachten om dan op haar kleinzoon op te passen en hem verhalen over zijn vader en nonkel te vertellen.
Naomi voelt een harde steek in haar buik. Het is tijd om naar het ziekenhuis te gaan en haar zoon te verwelkomen.
Katleen Boons