Yana schreef deze tekst nadat ze luisterde naar het levensverhaal van een bewoner van woonzorgcentrum Ten Hove in Mol.
De sporen die achterblijven
De sporen. Veeg ze weg! Niemand mag zien dat er hier een fiets gereden heeft, want ze pakken alles af. Verstop de kar. Alles met wielen pakken ze af, die Duitsers. Neem een borstel. Veeg de sporen weg.
Sporen. We spreken erover wanneer we naar iets op zoek zijn. Of als we iets willen verstoppen. Maar sporen zijn er overal, bij alles dat je doet. Je laat ze zomaar achter. Afgelopen jaar heb je je huis achtergelaten. Je huis, met alle voorwerpen die schreeuwen dat het jóuw huis is. Je hebt sporen achtergelaten in het ziekenhuis, in alle rusthuizen waar je sindsdien gewoond hebt. Je bent er mensen tegengekomen die je kende van vroeger, maar je hebt ook nieuwe mensen leren kennen. Ze denken zeker nog aan jou terug, aan de verhalen die je vertelde of hoe je hen liet lachen.
Ook in je familie heb je al veel sporen achtergelaten. Bij je kleindochter; ze zal nog jaren vertellen over haar grootmoeder die verbleef in het rusthuis waar zij werkte. Stagiaires die nu zelfs nog niet geboren zijn, zullen je naam kennen. Bij je achterkleinkinderen die tegen hun kinderen en kleinkinderen zullen vertellen hoe jouw beperkte kastruimte speciaal voor hen vol speelgoed zit. Hoe je zo kan uitkijken naar een verjaardagsfeestje omdat jullie dan vaak lekkere Chinees gaan eten.
Jouw sporen zijn waardevol. Vertel het maar, die verhalen uit de oorlog. Vertel de erge dingen zodat we ze niet zouden vergeten. Vertel ook de leuke dingen, zoals de grappen die jouw vader met de Duitsers uithaalde. Vertel over de heks die in jullie buurt woonde. Vertel over de winkel van je ouders, hoe jij daar hielp of zat te handwerken terwijl de buurjongens de hele dag door op straat speelden. Vertel hoe rustig de wegen waren en hoeveel plezier jullie met een kar konden maken tussen het zware werk door. Vertel over je tijd op de huishoudschool. Vertel over je man, je kinderen, je kleinkinderen.
Jouw sporen zullen niet weggeveegd worden. Je lieve familie zal ze koesteren, bewaken, verder verspreiden. Geen Duitser, geen Rus, niemand kan de fijne herinneringen met jou, je familie en je vrienden wegvegen. Die borstel komt de kast nooit meer uit.
Geschreven door Yana Demeulemeester, 25 november 2024, Ten Hove Mol.
